Parafia Matki Bożej Królowej Polski w Andrzejowie
Wszelkie Prawa Zastrzeżone ©
PK
Matki Bożej Królowej Polski
w Andrzejowie
Andrzejów 87
23-302 Godziszów
tel. +48 15 87 11 483
email: andrzejow@o2.pl
www.andrzejow-parafia.pl
Nr konta Parafii:
42 2030 0045 1110 0000 0253 6190
Parafia PW Matki Bożej
Królowej Polski
w Andrzejowie
GRUPY
PRZYPARAFIALNE
SCHOLA
Co to jest schola?Schola liturgiczna pełni ważną rolę w zgromadzeniu liturgicznym. Dokument soborowe tak o niej mówią: „Do niej bowiem należy troska o poprawne, zgodne z różnymi rodzajami śpiewu, wykonywanie właściwych im części liturgii oraz wspomaganie czynnego uczestnictwa wiernych przez śpiew w liturgii. Obecność scholi w liturgii i to nie tylko „od wielkiego święta”, ale w każdą niedzielę ukazuje bogactwo i różnorodność posług i zaangażowania wiernych w sprawowanie liturgii. Przede wszystkim schola powinna wykonywać śpiewy dla nich przeznaczone, następnie powinna podtrzymywać śpiew wiernych, może też śpiewać pieśni na przemian z ludem (np. wierni refren, schola zwrotki), uczyć nowych pieśni, śpiewać pieśni trudne i wielogłosowe”.Sama nazwa schola wywodzi się od założonej przez papieża Grzegorza I Wielkiego szkoły śpiewaków (schola cantorum), służącej nauce wykonania chorału gregoriańskiego. Wraz ze zmianami w kulturze muzycznej śpiew jednogłosowy został z czasem zastąpiony wielogłosowością. Obecnie scholą nazywa się zespół wokalny tworzony przez osoby związane z parafią, którego zadaniem jest pomoc w inicjowaniu i podtrzymywaniu śpiewu podczas liturgii. Zdolności muzyczne, podobnie jak językowe czy matematyczne, są rozłożone w ten sposób, że najwięcej jest osób przeciętnie uzdolnionych, natomiast bardzo mało jest i tych genialnych, i tych wybitnie niezdolnych. By śpiewać w scholi nie potrzeba wybitnych zdolności muzycznych. Konieczne jest za to, by członkowie zespołu lubili śpiewać i chcieli to robić na chwałę Bożą. Śpiewanie w scholi jest ponadto pracą zespołową i każdy ma możliwość podzielić się z innymi tym, czym go Pan Bóg najhojniej obdarował, czy to będzie piękna barwa głosu, czy też jego donośność, czy to będzie poczucie rytmu, pamięć muzyczna, ale też i dowcip, miłe usposobienie. Każdy z nas został obdarzony rozmaitymi talentami w różnym stopniu i ważne jest, ażeby otrzymane dary dobrze spożytkować.
ORKIESTRA
GALERIA PONIŻEJ
GRUPA INTRONIZACYJNA
Wspólnota dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa Króla Królów i Pana Panów - z dnia 20 września 2017 roku w Parafii Andrzejów
ISTOTA INTRONIZACJI
Pojęcie intronizacja (łac. inthronizatio - wyniesienie na tron) określa ceremonię wyniesienia kogoś do godności królewskiej. Ceremonia ta zasadniczo składa się z dwóch części: z aktu ustanowienia króla oraz z aktu oddania się pod jego władzę. W systemach władzy monarchicznej król panował nad poddanymi w zakresie określonym prawem królewskim lub prawem danego państwa. Uznanie przez poddanych władcy i jego praw następowało poprzez złożenie mu hołdu.
Ceremonia Intronizacji dotyczy także, i przede wszystkim, Pana Jezusa. Wyznajemy bowiem, że Jezus jest Królem Wszechświata, a więc Władcą nie tylko wszystkich ludzi i narodów, ale także Panem (Królem) całego stworzenia. Jego władanie jest absolutne: Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi (Mt 28,18). Jest więc najwyższym i de facto jedynym Władcą: Królem królów i Panem panujących (por. Ap 19,16).
To panowanie Chrystusa nad pojedynczymi osobami i nad całymi narodami zostaje proklamowane przez Intronizację. Jednakże w odniesieniu do Pana Jezusa możemy mówić o Intronizacji w znaczeniu tylko częściowym. Jezus otrzymał godność królewską od Ojca, Boga Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i człowiek nic tu dodać ani ująć nie jest w stanie, tzn. Jezus jest Królem niezależnie od woli człowieka. Natomiast od każdego człowieka i od każdego narodu zależy, czy dobrowolnie uzna królewską godność Chrystusa i czy podporządkuje się Jego władzy...
Więcej na ten temat:
Intronizacja Serca czy Osoby Jezusa? - czytaj»
Teologia intronizacji w nauczaniu Kościoła - czytaj»
INTRONIZACJA DZISIAJ?
Gdy mówimy o panowaniu Jezusa w dzisiejszym świecie, to od razu musimy dodać, że do czasu paruzji zasiada On na tronie w duchowym świecie człowieka. Tak więc władza i panowanie Jezusa są natury duchowej. Nie oznacza to jednak, że nie dotyczą one świata materialnego. Duchowa rzeczywistość jest wyższa od materialnej, a duch panuje nad materią (gdy jest odwrotnie, występuje zjawisko zniewolenia i degradacji godności osoby). Z tego względu duchowe władztwo Jezusa kieruje całą aktywnością ludzką i wszelkimi relacjami międzyosobowymi.
Panowanie Chrystusa nad człowiekiem przenika zatem całą jego rzeczywistość osobową, społeczną, gospodarczą i polityczną. A uznanie bądź nie uznanie Jego godności i władzy królewskiej decyduje o tym, jakimi prawami dany człowiek czy naród będzie się rządził i jakie owoce tych rządów będzie zbierał. Tak więc w rzeczywistości duchowej, objawionej nam przez Boga, Intronizacja jako akt uznania nad sobą Jezusa Króla i poddania się pod Jego władzę jest pierwszym i podstawowym wymogiem wiary chrześcijańskiej.
Więcej na ten temat:
Wiara Kościoła w królewską godność Jezusa - czasy Ojców - czytaj»
Jezus Król w nauczaniu papieskim XIX i XX w. - czytaj»
INTRONIZACJA - ŻĄDANIEM JEZUSA I DROGĄ RATUNKU...
Żądanie Pana Boga wobec ludzkości, by uznała Go swoim Królem poprzez wyrażony oficjalnie i zewnętrznie Akt Intronizacyjny, pojawiło się na początku XX wieku, a powróciło w naszych czasach z podwójną siłą za sprawą Rozalii Celakówny. W dniu 5 XI 1996 r. doszło do otwarcia procesu kanonizacyjnego S.B. Rozalii Celakówny, a wkrótce potem do ujawnienia jej misji związanej z Intronizacją. Te dwa wydarzenia wstrząsnęły i z coraz to większą mocą wstrząsają elitami duchowymi i politycznymi naszego kraju, zmuszając je do wyraźnego opowiedzenia się za lub przeciw Jezusowi Królowi Polski. W misji Rozalii jest bowiem wezwanie do dokonania Intronizacji (uznania Jezusa Królem Polski), skierowane zarówno do władz kościelnych, jak i świeckich: Jest ratunek dla Polski, jeśli Mnie uzna za swego Króla i Boga w zupełności przez Intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele… (Rozalia Celakówna, Wyzniania, s. 263n.).
To żądanie Pana Jezusa, by Aktu Intronizacji w imieniu naszego Narodu dokonały razem i jednomyślnie władze kościelne (episkopat) i władze świeckie (prezydent z parlamentem i rządem), stanowi istotę posłannictwa Rozalii i w dziejach chrześcijaństwa jest absolutną nowością. Szczególnie zaskakuje fakt konieczności udziału w Intronizacji władz świeckich. Niezwykłość i rangę tego żądania wyraża ostrzeżenie Boga, skierowane do nas za pośrednictwem Rozalii, że na świat nadchodzi kara o wiele cięższa od kary potopu, a także zapewnienie, że Polska nie zginie, o ile uzna w wyżej opisany sposób Jezusa swym Królem. W ślady Polski, jak zostało to zapowiedziane Rozalii, pójdzie wiele innych narodów, które także uznają w Jezusie swego jedynego Króla i Boga; tylko one ocaleją z powszechnej zagłady. Widzimy więc, że w tych postanowieniach Bożych Polska odgrywa doniosłą i bardzo odpowiedzialną rolę wobec całej ludzkości.
Więcej na ten temat:
Wokół Intronizacji Jezusa Króla - video»
Intronizacja wg Rozalii Celakówny - czytaj»
Służebnica Boża Rozalia Celakówna - życie i misja - zobacz»
DLACZEGO MAMY DOKONAĆ INTRONIZACJI?
Intronizacja jest ideą głęboko biblijną i zawartą w wielowiekowej Tradycji Kościoła. Teoria społecznego panowania Jezusa Króla nad jednostkami i narodami chrześcijańskimi przez wiele lat wyznaczała nieprzekraczalne granice funkcjonowania indywidualnych osób i całych społeczeństw. Jednak zmiany, jakie zaszły w świecie od czasów Oświecenia, odnoszące się do układu stosunków społecznych, filozofii, polityki, moralności oraz, zwłaszcza w ostatnim stuleciu, teologii stopniowo doprowadzały do detronizacji Jezusa Króla i usuwania Go z należnego Mu miejsca w narodach chrześcijańskich.
Stąd też żądanie Pana Jezusa, skierowane do Polski i innych narodów świata, a przekazane za pośrednictwem S.B. Rozalii Celakówny, jest jednocześnie wezwaniem do powrotu jednostek i społeczeństw pod duchowe berło władzy Boga. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że w świecie duchowym poza Bogiem jest tylko jeden uzurpator, zły duch, który próbuje uzyskać władzę nad człowiekiem i światem, będziemy mogli sobie uświadomić, jak ważne jest respektowanie władzy Jezusa i Jego praw w życiu zarówno prywatnym, jak i publicznym.
Dla każdego chrześcijanina uznanie w Jezusie swojego Króla nie powinno być żadnym problemem, podobnie jak publiczne wyznawanie tej wiary wobec innych.
Więcej na ten temat:
Wokół Intronizacji Jezusa Króla - video»
JAK DOKONAĆ INTRONIZACJI?
Chociaż warunkiem ocalenia, według posłannictwa Rozalii Celakówny, jest ogólnonarodowa intronizacja dokonana przez władze duchowne i świeckie, to każda osoba chętna, by wypełnić misję Rózi, może tego dokonać w wymiarze indywidualnym lub wspólnotowym. Powinniśmy pamiętać, że im więcej osób dokona indywidualnie Intronizacji, tym łatwiej i szybciej dokona się intronizacja ogólnonarodowa.
Aby umożliwić wszystkim chętnym osobom dokonanie Intronizacji, opracowaliśmy wspólnie z pracownikami Biura Postualcji S.B. Rozalii Celakówny na etapie diecezjalnym siedmiodniowe Nabożeństwo Intronizacyjne, które polecamy do odprawienia wszystkim tym, którym leży na sercu sprawa Intronizacji Jezusa Króla Polski i dobro naszej Ojczyzny.
Więcej na ten temat: http://intronizacja.pl
Lista członków Prezydium Legionu Maryi
Duchowość
Słowo Jana Pawła II do Legionu Maryi„Wasza duchowość jest całkowicie maryjna, nie tylko dlatego, że Legion chlubi się imieniem Maryi, które niesie jako swój rozpostarty sztandar, ale przede wszystkim dlatego, że specyfikę swojej duchowości i apostolatu Legion buduje na żywej więzi z Maryją, na prawdzie o głębokim osobistym udziale Maryi Panny w planie zbawienia. Innymi słowy, pragniecie służyć, w duchu i z troskliwością Maryi każdej ludzkiej osobie, która jest obrazem Chrystusa”.Jan Paweł II do Legionistów z Włoch, dnia 30 października 1982 r.
Maryjo, Najświętsze Miejsce Wszechmogącego Boga, idąc śladami założyciela Legionu Maryi Franka Duffa, drogą wskazaną przez św. Ludwika Marię Grigniona de Montfort oraz za osobistym przykładem Ojca Świętego Jana Pawła II, świadomi Twej wyjątkowej roli w dziele zbawienia, pełnej władzy Twojej nad naszymi duszami, niemocy naszej, tak, iż bez Ciebie nikt z nas nie może wznieść się do Boga i dla Niego pracować, zebrani przed Twoim cudownym wizerunkiem, o Pani Jasnogórska, pragniemy Niepokalanemu Twemu Sercu złożyć ten akt poświęcenia Legionu Maryi w Polsce.Jestem całkowicie Twój, moja Królowo, moja Matko, i wszystko co posiadam jest Twoje Maryjo, Ziemio Dziewicza i Niepokalana, Tobie Legion Maryi oddaje wszystko co posiada, bez zastrzeżeń, bez reszty. Przyjmij, o Ognisko Miłości, modlitwy i inne rodzaje służby legionowej. Dysponuj nimi według swoich postanowień. Niech w Twoich rękach, Niepokalana, i w mocy Jedynego Boga - Ojca, Syna, Ducha Świętego, bezwarunkowy dar legionowego poświęcenia przemieni się w ukojenie potrzeb wielu serc ludzkich. Niech wszystkie dusze oddychają Tobą, o Odpoczynku Trójcy Przenajświętszej, jak ciało oddycha powietrzem. Dopomóż każdemu legioniście z osobna i całemu Legionowi Maryi w Polsce do wiernego wytrwania w tym poświęceniu na co dzień. Jestem całkowicie Twój, moja Królowo, moja Matko, i wszystko co posiadam jest TwojeAmenJasna Góra, 14 września 2002
W imię Boga Wszechmogącego, w Trójcy Świętej Jedynego, my członkowie Legionu Maryi, wraz ze swoimi duszpasterzami, gromadzimy się w narodowym sanktuarium u stóp Jasnogórskiej Pani, aby dokonała Aktu Intronizacji Chrystusa Króla w Legionie Maryi.Oddajemy Ci, Panie, hołd uwielbienia i wdzięczności za nieskończone miłosierdzie, którym wciąż nas obdarzasz.(...) Uroczyście obieramy Ciebie, Panie Jezu Chryste, za swojego Króla i pragniemy odnowić swoje przymierze z Tobą przez Intronizację i całkowite poświecenie się Twojemu Najświętszemu Sercu. Chcemy dokonać tego aktu przez Niepokalane Serce Maryi, wiernej Służebnicy Pańskiej, ściśle zjednoczonej z Przenajświętszą Trójcą.Panie Jezu, Królu Wszechświata, Odkupicielu rodzaju ludzkiego, serdecznie prosimy, bądź Królem Legionu Maryi w Ojczyźnie naszej.Oddajemy się całkowicie do Twojej dyspozycji, zabierz nasze myśli, uczucia i wolę; i działaj w nas i przez nas - bądź naszym Królem, o Jezu!Panie Jezu Chryste, udziel nam Ducha Świętego, aby rozpalał serca wszystkich legionistów miłością do Boga i ludzi. Daj nam dar przyjmowania świętej Woli Ojca Niebieskiego, uzdolnij do pracy apostolskiej, napełnij odwagą, pokorą i nieustannym pragnieniem ratowania ludzkich dusz.Duchu Święty, spraw, niech nie zabraknie nam sił do walki z własnym grzechem, a miłości i mądrości do budowy Królestwa Bożego!Maryjo, Pośredniczko Łask wszelkich i Oblubienico Ducha Świętego i Ty, Św. Józefie, przeczysty Stróżu Najświętszej Dziewicy, wstawiajcie się za nami u Boga Wszechmogącego.Króluj nam, Chryste, zawsze i wszędzie!Częstochowa, Jasna Góra, 23 września 2000 r.
Charyzmat
Głównym celem Legionu jest uświęcanie jego członków przez:
uczestnictwo w misji ewangelizacji za pomocą apostolatu bezpośredniego, szczególnie wśród osób oddalonych od Kościoła,
odwiedzanie chorych, osób przebywających w zakładach opiekuńczych, rodzin w potrzebie,
nauczanie katechizmu w parafiach,
udzielanie nauk religijnych ludziom młodym,
naukę czytania i pisania dla imigrantów,
pomoc narkomanom i prostytutkom,
celebrację Liturgii Słowa i organizowanie spotkań modlitewnych tam gdzie nie docierają księża.
Oprócz cotygodniowych spotkań pogłębiających wiarę członkowie zachęceni do oddawania się Maryi według duchowości św. Ludwika de Montforta, uczestniczą w corocznych rekolekcjach zamkniętych oraz zobowiązują się do codziennego odmawiania Kateny Legionu -modlitwy do Najświętszej Maryi Panny, która jest węzłem zjednoczenia z Nią. Charyzmatem Legionu Maryi jest prowadzenie ewangelizacji misyjnej, nade wszystko wśród mieszkańców swojej parafii. Legioniści, zawsze we dwoje, idą zarówno do niewierzących (misje ad gentes) jak i do ochrzczonych, którzy utracili zmysł wiary i obecności w Kościele (nowa ewangelizacja).
Wasze właściwe powołanie jako ludzi świeckich, powołanie do bycia zaczynem pośród Ludu Bożego, które jest zarazem chrześcijańską inspiracją do działania we współczesnym świecie oraz powołanie do przybliżania kapłana ludziom, należy do zasadniczych zadań Kościoła.Jesteście ruchem ludzi świeckich, którzy wiarę pragną uczynić przewodnim motywem swego życia, aż do osiągnięcia indywidualnej świętości. Wasze właściwe powołanie jako ludzi świeckich, powołanie do bycia zaczynem pośród Ludu Bożego, które jest zarazem chrześcijańską inspiracją do działania we współczesnym świecie oraz powołaniem do przybliżania kapłana ludziom, należy do zasadniczych zadań Kościoła. Wasz Legion należy do tych ruchów, które czują się osobiście powołane do szerzenia i rozniecania tej wiary poprzez rozwój lub odnowę pobożności maryjnej. Dzięki wypełnianiu tego powołania Legion zawsze będzie gotowy czynić wszystko co możliwe, aby poprzez miłość do Matki, Syn – Droga, Prawda i Życie każdego człowieka – był bardziej znany i kochany. Wasz Legion należy do tych ruchów, które czują się osobiście powołane do szerzenia i rozniecania tej wiary poprzez rozwój lub odnowę pobożności maryjnej. Dzięki wypełnianiu tego powołania Legion zawsze będzie gotowy czynić wszystko co możliwe, aby poprzez miłość do Matki, Syn – Droga, Prawda i Życie każdego człowieka ń był bardziej znany i kochany.W tym duchu wiary i miłości udzielam wam z serca (mego) Apostolskiego błogosławieństwa.Jan Paweł II do Legionistów z Włoch, dnia 30 października 1982 r.
Czy wiesz, że:- głód jest jednym z największych problemów na świecie?- dotkliwszym i bardziej powszechnym niż głód fizyczny jest głód duchowy?- głód duchowy dotyka nawet najbogatsze kraje i możesz się z nim zetknąć nawet na progu swojego domu?- my, którzy wierzymy w Boga, posiadamy coś bardzo szczególnego, czym możemy się podzielić ze swymi bliźnimi?- praca dla innych może, w jednej chwili, nadać twemu życiu nowy wymiar?- Chrystus oczekuje od nas, byśmy odegrali w Jego dziele określoną rolę?- Chrystus skierował i do nas swoje przesłanie: "Idźcie i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu"? Jak możemy odpowiedzieć na wezwanie Chrystusa?- Poprzez odwiedzanie chorych i samotnych ludzi w szpitalach i w ich domach.- Poprzez odwiedzanie katolików, którzy odeszli od wiary, ale chcą powrócić do Kościoła; boją się jednak postawienia pierwszego kroku.- Poprzez odwiedzanie każdego mieszkania w parafii, w nadziei, że zaowocuje to zaniesieniem każdemu człowiekowi orędzia Chrystusa.Kiedy możesz tego dokonać?-Teraz, jeżeli wstąpisz do Legionu Maryi. Od zaraz - dziś, jutro, dzień po dniu - jeżeli zostaniesz członkiem Legionu Maryi.Legion Maryi pomoże ci...- zobaczyć w bliźnich Chrystusa i w nich Mu służyć,- zostać człowiekiem, który wzrasta w świętości,- pracować ramię w ramię z Maryją, naszą Matką,- poddać się Duchowi Świętemu,- czynić wielkie rzeczy dla Boga i dla zbawienia dusz.Dlaczego mam zostać członkiem Legionu Maryi?- ponieważ Chrystus nie ma innych rąk poza twoimi ofiarnymi rękoma do podjęcia Jego dzieła;- Chrystus nie ma innych nóg, jak tylko twoje, do prowadzenia ludzi Jego drogami;- Chrystus nie ma innego języka, jak tylko twój, do powiedzenia wszystkim ludziom, jak umarł za nich;- Chrystus nie ma innych pomocników poza tobą, aby przyprowadzić ludzi z powrotem do Niego;- Chrystus potrzebuje ciebie już dzisiaj, żeby dokonać wszystkich swych wspaniałych dzieł miłosierdzia.Jeśli nie wypełnisz przypisanej ci cząstki planu Jezusa Chrystusa, to ta część Jego dzieła pozostanie nie wykonana.CZY POZWOLISZ, ABY TO SIĘ STAŁO?
LITURGICZNA SŁUŻBA OŁTARZA
Nasi ministranci:
Gabriel krzos - od 2019 r.
Mateusz Kuśmierz - od 2019 r.
Sebastian Gzik - od 2017 r.
Szymon Krupicz - od 2017 r.
Łukasz Krupicz - od 2016 r.
Wojciech Abram - od 2017 r.
Łukasz Golec - od 2014 r.
Patryk Szczygieł - od 2016 r.
Mateusz Mucha - od 2017 r.
Michał Rząd - od 2016 r.
Adam Kotrybała - od 2011 r.
Łukasz Mazur - od 2010 r.
Mateusz Mazur - od 2010 r.
Damian Budkowski - od 2010 r.
Tomasz Kotrybała - od 2010 r.
Adrian Drzazga - 2010 r.
Bartosz Stański - od 2012 r.
Dawid Oleszko - od 2011 r.
Bartłomiej Ciupak - od 2008 r.
Kto to jest ministrant?
Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna.
1. Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do Mszy śwętej. Pomaga po zakończeniu Mszy świętej.
2. Ministrant jest tym, który NIESIE ZNAKI. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które są dla liturgii niezbędne. Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawiać i wskazywać na inną rzeczywistość.
3. Ministrant powinien sam BYĆ ZNAKIEM. Ministrant przez służbę wskazuje, że każda liturgia i każde nabożeństwo nie jest tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych. Ministrant służąc pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” to znaczy nie tylko słuchać czy się przyglądać, ale współdziałać, współtworzyć, czynnie się w nią angażować.
Pokazuję, że jestem ochrzczony: końce palców zanurzam w wodzie święconej i czynię znak krzyża świętego!Przy moim chrzcie kapłan trzykrotnie polał wodą moją głowę w znaku krzyża. Powiedział przy tym: „nn”, ja ciebie chrzczę w imię Ojca i syna i Ducha Świętego” („nn” to twoje imię).
Przez chrzest Święty stałem się:
Znak krzyża uczyniony wodą święconą przy wejściu do kościoła, powinien przypominać mi o tym, że jestem ochrzczony.
Zanim zajmę miejsce w kościele, albo udam się do zakrystii, przyklękam przed tabernakulum!
Zakrystia jest to pomieszczenie znajdujące się w każdym kościele. Przechowuje się w niej naczynia, księgi i szaty liturgiczne, zaś kapłan, ministranci, lektorzy i inni usługujący, przygotowują się do uczestnictwa w liturgii.
Jak powinienem się zachować w zakrystii?
Zakrystia należy do kościoła!
punktualność ministranta
Na swój dyżur ministrancki, nie przychodź nigdy na ostatnią minutę!
Ponieważ:
Dlatego niezbędny jest pewien określony czas do przygotowania. Niezwykle ważną regułą obowiązującą każdego bez wyjątku ministranta jest:
Krótszą szatę liturgiczną wkładaną na siebie, nazywamy komżą. Jest ona zawsze koloru białego.
W wielu parafiach ministranci noszą albę z kapturkiem oraz cingulum.
Po skończonym nabożeństwie, złóż komżę i albę!
W niektórych parafiach używana jest sutanna ministrancka. Jest to długa do kostek suknia koloru czerwonego, zielonego, czarnego lub fioletowego.
Ministrant jest znakiem! Również szata ministranta powinna coś przedstawiać, czyli być znakiem.
Strój liturgiczny ministranta, podobnie jak szaty kapłana podczas sprawowania liturgii, pokazują wierzącym, że zgromadzenie w Kościele nie jest zwyczajnym zgromadzeniem, lecz szczególną wspólnotą wierzących w Chrystusa. To liturgiczne zgromadzenie jest uroczystym świętowaniem.
W liturgii świętują nie tylko ludzie, ale Bóg i Jezus Chrystus Świętują razem ze w wspólnotą parafialną.
Pomyśl o ważnej obietnicy Jezusa: „Gdzie dwaj, albo trzej zebrani są w imię moje, tam Ja jestem pośród nich”
Humerał jest to biała chusta okrywająca szyję kapłana.
Alba jest to długa biała szata symbolizująca łaskę chrztu św. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa ,,albus” tzn. ,, biały”.
Cingulum jest to biały sznur (pasek), służący do przepasania alby.
Stuła jest szczególnym znakiem biskupa, kapłana, diakona. Jest znakiem władzy kapłańskiej. Kolor zależy od charakteru danego święta.
Ornat jest to wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.
Kolor ornatu zależy również od charakteru danego święta.
Szaty liturgiczne kapłana pokazują, że kapłan ma podczas Mszy św. szczególne zadanie do spełnienia – jako wyświęcony kapłan, przewodniczy z polecenia biskupa liturgii. Może on zamiast Chrystusa wypowiadać nad chlebem i winem słowa Ostatniej Wieczerzy.
Chodzenie:
Zwróć uwagę na odstęp przed tym, kto cię poprzedza! Trzymaj się prosto, bo chodzenie prosto jest cechą człowieka, któremu naprzeciw wychodzi Bóg.
Stanie:
Kiedy zachowujesz postawę stojącą?
Stanie wyraża godność i radość dzieci Bożych oraz gotowość do służby i ofiary. ,,Jestem gotowy iść za Tobą, Panie, gdy Ty mnie wezwiesz”
Siedzenie:
W którym momencie siadasz w liturgii?
Siedzenie jest postawą spoczynku, gotowości słuchania i zastanawiania się.
Klęczenie:
Kiedy klęczysz?
Klęczenie jest postawą czci, uwielbienia i adoracji.
Skłon głowy:
Skłon głowy jest znakiem szacunku i uprzejmości.
Skłon ciała:
Skłon ciała jest również znakiem czci i uwielbienia. Jeśli w jakimś kościele nie jest przechowywany Najświętszy Sakrament (nie ma „wiecznej lampki”), wtedy skłaniam ciało przed głównym ołtarzem albo przed krzyżem.
Przyklękniecie:
Przyklęknięcie jest najważniejszym znakiem czci i uwielbienia. Jest ono znakiem adoracji: uniżam się przed nieskończonym i niezmierzonym Bogiem i przed Jego Synem Jezusem Chrystusem. Dlatego w kościele przyklękam tylko przed tabernakulum gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament.
Złożenie rąk:
Kiedy należy złożyć ręce?
Kiedy łączymy nasze ręce razem i składamy je do modlitwy, wtedy znaczy to: my gromadzimy się, zwracamy się do Boga, oddajemy Mu siebie samych!
Obrzędy wstępne
Miejsce: przewodniczenia
W obrzędach wstępnych przygotowujemy się do Mszy świętej. Dokonuje się to poprzez śpiew pieśni, pozdrowienia, wprowadzenie, akt pokuty i modlitwę.
Liturgia Słowa
Miejsce: ambona
W liturgii Słowa słuchamy, co Bóg mówi nam przez słowa Pisma świętego, czyli Biblię i następnie odpowiadamy na nie wyznaniem wiary i modlitwą.
Liturgia Eucharystyczna
Miejsce: ołtarz
W czasie przygotowania darów ofiarnych przygotowujemy stół ołtarzowy dla świętej Uczty Ofiarnej.
Podczas modlitwy eucharystycznej kapłan odmawia wielką modlitwę uwielbienia i dziękczynienia. Przy tym wypowiada on słowa Chrystusa z ostatniej wieczerzy. My angażujemy się przez odpowiedzi i wspólnotowe wezwanie.
W Komunii świętej Jezus przychodzi do nas w świętej uczcie.
Obrzędy zakończenia
Miejsce: ołtarz albo miejsce przewodniczenia
Podczas obrzędów zakończenia umocnieni Słowem Bożym i Chlebem Życia, zostajemy przez kapłana wysłani w świat: ,,Idźcie w pokoju Chrystusa”
Liturgia Słowa i Liturgia eucharystyczna są głównymi częściami Mszy świętej. Obrzędy wstępne oraz obrzędy zakończenia stanowią jej części ramowe.
Lekcjonarz – tak nazywa się Księga, w której zawarte zostały wybrane teksty Pisma Św. dla Mszy świętej:
W zakrystii znajduje się 7 tomów lekcjonarzy.
Ambona – Ambona jest podobna do wielkiego stojaka dla księgi. Na niej leży Lekcjonarz. Z ambony obwieszczane są słowa Biblii, czyli czytania mszalne i Ewangelia. Ż ambony wygłaszane jest także kazanie (lub homilia).
Świece wraz ze świecznikami (akolitki)
Podczas obwieszczania słów Ewangelii, ministranci trzymają dwie świece.
Dlaczego?
W Ewangelii słuchamy orędzia Jezusa Chrystusa, które powinno być światłem dla drogi naszego życia. O tym mówią nam płonące świece podczas Ewangelii. Płonące podczas Ewangelii świece powinny nam to uświadomić!
Z otwartymi uszami!
Słuchaj, gdy lektor czyta Lekcję!
Słuchaj, gdy kapłan lub diakon obwieszcza Ewangelię!
Słuchaj, także wtedy, gdy nic nie rozumiesz!
Przez nasze odpowiedzi:
Ołtarz jest miejscem sprawowania Najświętszej Ofiary i stołem Świętej Uczty.
Krzyż – Na ołtarzu albo w jego pobliżu zawsze stoi krzyż. We mszy świętej świętujemy pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. O tym ma nam właśnie przypominać krzyż – znak zwycięstwa Chrystusa i Jego największej miłości. Pamiętaj o słowach Jezusa z Ostatniej Wieczerzy:
„To jest moje Ciało, które za waz będzie wydane”.
„To jest moja Krew, która za was będzie wylana”.
Obrus ołtarzowy – Ponieważ ołtarz jest świętym Stołem Pana, na którym sprawuje się Ucztę Paschalną, czyli Mszę świętą, dlatego leży na nim także obrus. Nazywamy go obrusem ołtarzowym.
Świece i kwiaty – Świece i kwiaty stojące na ołtarzu pokazuję nam, że Msza święta powinna być uroczystym Świętem. Także w domu stawiamy na stole świece i kwiaty, gdy przeżywamy jakieś szczególne święto. W okresie Adwentu i Wielkiego Postu na ołtarzu nie powinny stać żadne kwiaty.
Podczas przygotowania darów ofiarnych
Przygotowywany jest ołtarz dla Świętej Uczty. Kapłanowi pomagają w tym ministranci:
Mszał – W mszale nie są zawarte teksty Pisma świętego do czytań mszalnych, lecz modlitwy przeznaczone do sprawowania Mszy świętej (tzw. Oracje), np. : kolekta, modlitwa nad darami, modlitwa po Komunii świętej, Modlitwy eucharystyczne, modlitwy na błogosławieństwo, itd.
Kielich – Jest to naczynie liturgiczne, w którym w czasie Mszy świętej umieszcza się wino do konsekracji.
Puryfikaterz – Tym ręczniczkiem oczyszcza się i osusza kielich oraz patenę na Hostie.
Palka – Służy do nakrycia kielicha mszalnego. Jest to kwadratowy kawałek usztywnionego płótna.
Korporał – Ten kawałek płótna w kształcie prostokąta rozkładany jest na ołtarzu. Na nim dopiero stawia się kielich oraz patenę z Hostią podczas liturgii eucharystycznej.
Welon na kielich. W niektórych parafiach jest także używany welon na kielich. Jest to tkanina (chusta) koloru białego lub koloru ornatu, którą nakryty jest kielich do momentu przygotowania darów ofiarnych. Ponownie kielich nakrywa się welonem po Komunii świętej.
Hostie, wino i woda
Głęboka patena w niej znajdują się hostie.
Większa hostia i wiele małych hostii (komunikantów). Jest to chleb przeznaczony do sprawowania Mszy świętej.
Naczynia do wina i wody (ampułki)
Podaje się w nich wino i wodę do Mszy świętej, a stoją one przeważnie na małej tacy. W czasie przygotowania darów ofiarnych kapłan wypowiadając słowa modlitwy („Przez to misterium wody i wina, daj nam Boże udział w bóstwie Chrystusa, który przyjął nasze człowieczeństwo”) miesza kroplę wody z winem. Wino oznacza bóstwo, a kropla wody człowieczeństwo Chrystusa.
Czasem na dzbanuszkach znajdują się następujące litery:
V = łac. vinum = wino
A = łac. aqua = woda
Dzbanek (lawaterz)
Dzbanek z wodą jest przeznaczony do obmycia rąk. Czasem wykorzystuje się do tego celu ampułkę z wodą.
Taca (miednica) Woda podczas obmycia rąk, spływa do większego naczynia – tacy.
Ręcznik (ręczniczek) Przy czynności obmycia rąk używany jest ręczniczek. Ministrant trzyma rozłożony ręczniczek przed kapłanem. Po zakończeniu tej czynności, ministrant składa go ponownie.
Dlaczego kapłan podczas przygotowania darów ofiarnych obmywa ręce?
Zanim kapłan odmówi najważniejszą modlitwę mszalną – modlitwę eucharystyczną, pragnie wszystkim uświadomić, że do spotkania z Bogiem i złożenia świętej Ofiary, potrzebne jest wewnętrzne oczyszczenie, czyli czystość duchowa, czystość serca. Kapłan wypowiada słowa: „Obmyj mnie Panie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego”.
Rozpoczynamy Modlitwę eucharystyczną wezwaniami wprowadzającymi.K: Pan z wami!W: I z duchem twoim!K: W górę serca!W: Wznosimy je do Pana!K: Dzięki składamy Panu Bogu naszemu!W: Godne to i sprawiedliwe!
Dziękujemy i wielbimy Boga Ojca, za Jezusa Chrystusa i za wszystko , co On dla nas uczynił. Dlatego właśnie modlitwa ta nazywa się Modlitwą eucharystyczną .Greckie słowo „Eucharystia” znaczy „dziękczynienie”.
Śpiewamy wspólnieuwielbienie i chwałę Bogu w hymnie „Święty, Święty, Święty,”.
Prosimyaby dary chleba i wina stały się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa.Równoczesnie kapłan wyciąga ręce nad darami i czyni znak krzyża.
Centrum Modlitwy eucharystycznej stanowią słowa Chrystusa z Ostatniej Wieczerzy (Przeistoczenia):„To jest Ciało moje, które za was będzie wydane”. „To jest kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was będzie wylana. To czyńcie na moją pamiątkę.”
Lud odpowiada:„Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie, i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.
Wspominamyśmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa.
Modlimy sięmodlitwą ofiarowania. Mówi ona, że Ofiara Chrystusa jest obecna wśród nas.
Prosimyaby Bóg przez Komunię świętą zjednoczył wszystkich we wspólnocie z Chrystusem i wzajemnie ze sobą.
Razem z nami świętują
Kończymy Modlitwę eucharystyczną słowami uwielbienia i chwały dla Pana Boga oraz potwierdzeniem przez „Amen” „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie Boże, Ojcze Wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała, przez wszystkie wieki, wieków Wierni: Amen.
Dzwonki zwracają uwagę uczestnikom liturgii na coś szczególnego i ważnego. Zgodnie z przepisami liturgicznymi do Spraw Liturgii, podczas Mszy świętej używamy dzwonków w następujących momentach:
Zapowiedź przeistoczenia:
Podniesienie:
Na Komunię świętą
Podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu
Nie przyjmuję nigdy Komunii świętej:
Bezmyślność jest najgorszą rzeczą podczas przystępowania do Komunii świętej.
Komunia (słowo łacińskie) znaczy wspólnota.
Gdy przystępujesz do Komunii świętej, wówczas pomyśl, że w Świętym Chlebie Chrystus pragnie w szczególny sposób siebie nam podarować: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane”!
Przyjęcie Komunii świętej znaczy:
Kiedy przyjąłeś Komunię świętą, wtedy
Prawie w każdej Mszy świętej po udzieleni Komunii świętej, pozostają Święte Hostie. Jako wierzący katolicy wiemy, że kapłan wypowiedział nad chlebem słowa Jezusa z Ostatniej Wieczerzy. Dzięki temu chleb przynoszony w darach ofiarnych, chleb ze Mszy świętej, nie jest już zwyczajnym chlebem, ale stał się czymś zupełnie innym i nowym:
Słowa te są wyraźną obietnicą i przyrzeczeniem. Słowa te nie tracą na ważności także po Mszy świętej.
Tabernakulum Święte Hostie po Mszy świętej są przechowywane w specjalnej skrzynce (szafce). zwanej „tabernakulum”. Słowo to jest pochodzenia łacińskiego („tabernaculum”) i oznacza „namiot”. W Starym Testamencie znany był tzw. Namiot Świadectwa, który w czasie wędrówki Izraelitów był świętem miejscem przebywania i obecności Boga wśród ludu, a zarazem świątynią prawdziwego Boga.
Wieczna lampka Jest to znak obecności Świętych Hostii – Najświętszego Sakramentu w tabernakulum. Wieczna lampka pokazuje nam, że Jezus Chrystus jest wśród nas obecny w Świętych Hostiach, także poza Mszą świętą.
Przyklęknięcie Przed tabernakulum zawsze przyklękam. Przyklękając, uwielbiam i czczę Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który jest obecny w Najświętszym Sakramencie jako Chleb Życia.
Puszka Konsekrowane Hostie, które pozostały po rozdzieleniu Komunii świętej, przechowywane są w specjalnym naczyniu liturgicznym: Czasami nakłada się na puszkę małą sukienkę (pelerynkę) jako znak czci dla Najświętszego Sakramentu. Właściwa nazwa tego naczynia liturgicznego brzmi ,,cyborium”.
Monstrancja Niekiedy kapłan ukazuje Świętą Hostię w specjalnym naczyniu liturgicznym, które nazywa się monstrancją. Służy ona do wystawienia Najświętszego Sakramentu w celu adorowania go i noszenia w procesji. Kapłan błogosławi też wiernych Świętą Hostią w monstrancji. Ministranci dzwonią przy tym dzwonkami lub gongiem (3x). Słowo ,,monstrancja” pochodzi od łacińskiego słowa ,,monstrare” – „pokazywać”.
Na oznaczenie Świętych Hostii znajdujących się w tabernakulum, istnieją jeszcze inne nazwy:
Święta Eucharystia Słowo ,,Eucharystia” znaczy ,,dziękczynienie”. Hostie stają się podczas Modlitwy eucharystycznej Ciałem Chystusa. Ponieważ słowa Chrystusa z Ostatniej Wieczerzy są centrum wielkiej modlitwy dziękczynienia, dlatego możemy również powiedzieć: ,,przyjąłem Świętą Eucharystię”.
Przenajświętszy Sakrament Ciało Chrystusa pod postacią chleba jest największą świętością Kościoła.
Sakrament ołtarza Komunia święta należy do siedmiu sakramentów świętych Kościoła. Jest ona sakramentem, który udzielany jest z ołtarza.
Gdy kapłan kropi wiernych wodą święconą, to jest to przypomnienie Chrztu i odnowienie decyzji odrzucenia zła i wyboru dobra.
Obrzęd ten nazywa się pokropieniem albo aspersją (od łac. słowa „aspersgere” ), to znaczy ” pokrapiać”).
Gdy kapłan kropi wodą święconą określone przedmioty, wtedy znaczy to, że Bóg bierze pod swoją szczególną opiekę ludzi, którzy te poświęcone rzeczy będą nosić lub posiadać.
Pojemnik z wodą święcona W wielu kościołach znajduje się duże naczynie z poświęconą wodą, przeważnie z Kranikiem, z którego może ona spływać. Z tego pojemnika mogą wierzący brać Wodę święconą do swoich domów.
Kociołek do święconej wody Jest to naczynie wyglądem swoim przypominające małe wiaderko. Posiada ono „rączkę” do noszenia. Podczas liturgii kociołek noszą ministranci.
Kropidło składa się z uchwytu, na końcu którego znajduje się metalowa kula (gałka) z małymi otworkami. W środku niej umieszczona jest gąbka nasączona wodą święconą. Kapłan używa kropidła wówczas, gdy pragnie on wiernych, albo określone przedmioty poświęcić wodą święconą.
Stuła kapłan zakłada do sprawowania Mszy św. i wszystkich nabożeństw.
Sutanna jest to długa do kostek czarna suknia z długimi rękawami, którą noszą kapłani pod ubiorem liturgicznym
Komża jest to skrócona alba
Kapa jest używana podczas uroczystej liturgii i podczas udzielania sakramentów świętych poza Mszą św.
Welon jest używany przez kapłana wtedy gdy błogosławi wiernych Najświętszym Jest nakładany na ramiona kapłana bezpośrednio przed samym błogosławieństwem. Welon jest używany także w procesji, podczas której jest niesiona monstrancja z Najświętszym Sakramentem
Kadzidło Wonny zapach kadzidła jest znakiem uwielbienia Boga.
Kadzielnica zwana inaczej trybularzem, jest metalowym naczyniem, umocowanym na łańcuszkach i zamykanym przykrywką, do którego rozżarzone węgle sypie się ziarenka kadzidła, czyli żywicy i wonnych ziół.
Łódka z ziarenkami kadzidła i łyżeczką.Przedmioty, albo osoby okadza się podczas Mszy Świętej lub innego nabożeństwa liturgicznego.
Krzyż jest znakiem naszego zbawienia: Jezus umarł za nas na krzyżu.
Księga Ewangelii W niej znajdujemy Wesołą Nowinę Jezusa Chrystusa. To jest najważniejsza księga chrześcijan.
Ołtarz Również ołtarz jest okadzany. Ołtarz jest najważniejszym miejscem w Kościele:
Dary chleba i wina są okadzone podczas przygotowania darów ofiarnych, ponieważ staną się mocą słów z Ostatniej wieczerzy, Ciałem i Krwią Chrystusa.
Święta Hostia w Monstrancji Okadzamy ją, aby uwielbić prawdziwie obecnego w tym Świętym Chlebie Jezusa Chrystusa.
Zgromadzeni wierni Także we wspólnocie ludu Bożego, który się zgromadził, jest obecny Jezus Chrystus. Dlatego wolno to zgromadzenie również okadzać.
Kapłan Ponieważ kapłan „w imieniu Chrystusa” (2Kor 5,20) przewodniczy wspólnocie i liturgii, dlatego również on jest okadzony podczas liturgii.